Pravo na amnestiju nije obuhvaćeno „popisom" prava u članu II/3 Ustava Bosne i Hercegovine, koja su garantovana svim licima u Bosni i Hercegovini, niti je odlučivanje o amnestiji obuhvaćeno odredbama člana II/3e) Ustava Bosne i Hercegovine o „pravu na pravično suđenje". Pravo na amnestiju, kao takvo, nije predviđeno ni Evropskom konvencijom za zaštitu ljudskih prava i osnovnih sloboda i njenim protokolima.
• Rješenje broj U 44/03 od 23. septembra 2003. godine, stav 14, objavljeno u „Službenom glasniku Bosne i Hercegovine" broj 39/03

U konkretnom slučaju, apelant nije prezentovao niti naveo nijedan dokaz o tome u čemu se ogleda navodna povreda ustavnih prava koju su učinili nižestepeni sudovi, osim što se na njih paušalno pozvao. Ustavni sud ne ispituje povrede ustavnih prava ex officio.
• Odluka o dopustivosti broj AP 589/03 od 11. februara 2004. godine

Apelacija je očigledno neosnovana ako ne sadrži bilo koji prima facie osnov o povredi Ustavom Bosne i Hercegovine zaštićenog prava ili slobode. To je slučaj ako, na primjer, apelant nije dostavio dokaze na kojima se zasniva apelacija ili ako iz činjeničnog stanja apelacije jasno proizlazi da nije došlo do povrede.
• Odluka o dopustivosti broj U 9/03 od 23. aprila 2004. godine, stav 13, objavljena u „Službenom glasniku Bosne i Hercegovine" broj 38/04

Apelacija je očigledno (prima facie) neosnovana kada se navodi o diskriminaciji ne odnose na apelanta, nego na druga lica.
• Odluka o dopustivosti i meritumu broj AP 531/04 od 27. maja 2005. godine, stav 21, objavljena u „Službenom glasniku Bosne i Hercegovine" broj 67/05, devizna štednja

Apelacija je očigledno neosnovana ukoliko joj manjka dokaza koji, s dovoljnom jasnoćom, pokazuju da je navedena povreda ljudskih prava i sloboda moguća, te ako nije dovoljno potkrijepljena i ako nema izgleda na uspjeh.
• Odluka o dopustivosti broj AP 700/04 od 15. juna 2005. godine, stav 13, apelantkinja se žali na povredu člana 3 Evropske konvencije vezano za odluku VSTS o prestanku mandata sudije

Zaključeno je da je apelacija prima facie neosnovana u postupku gdje suština ustavno-pravnog spora leži u odgovoru na pitanje da li se u konkretnom slučaju, u rješavanju pitanja postojanja, odnosno ukidanja imuniteta apelantu, mogao primijeniti Zakon o visokom sudskom i tužilačkom savjetu Federacije Bosne i Hercegovine.
• Odluka o dopustivosti broj AP 68/03 od 22. jula 2005. godine

U konkretnom slučaju apelant osporava rješenje o produženju pritvora i poziva se na pravo iz člana 13 Evropske konvencije u vezi s pravom iz člana 5 Evropske konvencije, ističući da mu je osporenim rješenjem „uskraćeno pravo na pravni lijek". Međutim, apelant je propustio izjaviti žalbu na prvostepeno rješenje koje osporava, što znači da je u zakonu predviđeno pravno sredstvo za ispitivanje zakonitosti pritvora, ali da ga apelant, iako je o tome bio poučen, nije koristio. Zbog toga, Ustavni sud je apelantove navode o kršenju prava na efektivan pravni lijek iz člana 13 Evropske konvencije odbacio kao očigledno (prima facie) neosnovane.
• Odluka o dopustivosti broj AP 1346/05 od 13. jula 2005. godine, stav 5

Apelacija je očigledno neosnovana ukoliko joj manjkaju prima facie dokazi koji, sa dovoljnom jasnoćom, pokazuju da je navedena povreda ljudskih prava i sloboda moguća (vidi, Evropski sud, Vanek protiv Slovačke, presuda od 31. maja 2005. godine, aplikacija broj 53363/99 i Ustavni sud, Odluka broj AP 156/05 od 18. maja 2005. godine), ako činjenice u odnosu na koje se podnosi apelacija očigledno ne predstavljaju kršenje prava koje apelant navodi, tj. ako apelant nema „opravdan zahtjev" (vidi, Evropski sud, Mezőtúr-Tiszazugi Vízgazdálkodási Társulat protiv Mađarske, presuda od 26. jula 2005. godine, aplikacija broj 5503/02), kao i kad se utvrdi da apelant nije „žrtva" kršenja ustavom zaštićenih prava.
• Odluka o dopustivosti broj AP 808/04 od 17. novembra 2005. godine, stav 10, apelant se poziva na povredu prava iz člana 6 stav 1 Evropske konvencije u odnosu na proceduru koja se tiče preuzimanja istrage, apelacija očigledno neosnovana

Apelant nema „opravdan zahtjev" u odnosu na član 6 stav 1 Evropske konvencije ukoliko se poziva na povredu procedure u kojoj nije utvrđivana osnovanost krivične optužbe protiv njega.
• Odluka o dopustivosti broj AP 808/04 od 17. novembra 2005. godine, stav 12, apelant se poziva na povredu prava iz člana 6 stav 1 Evropske konvencije u odnosu na proceduru koja se tiče preuzimanja istrage, apelacija očigledno neosnovana

U konkretnom slučaju odluka koja je osporena od strane apelanta nema karakter upravnog akta protiv kojeg se može pokrenuti upravni spor, a kojim bi državni organ u vršenju javnih ovlašćenja riješio o izvjesnom pravu ili obavezi određenog pojedinca u kakvoj upravnoj stvari. Stoga, osporena odluka očigledno ne  predstavlja  kršenje  prava  koje  apelant  navodi,  odnosno  da  apelant  nema „opravdan zahtjev".
• Odluka o dopustivosti broj AP 2099/05 od 17. novembra 2005. godine, stav 8

U slučaju kada apelant, osim paušalnog navoda, ne ponudi niti jedan argument ili dokaz da se u konkretnom slučaju radi o povredi prava na zabranu diskriminacije, a iz apelacije i dostavljenih dokumenata nije očigledno da postoji nešto što ukazuje da apelant ima „opravdan zahtjev" koji pokreće pitanje povrede navedenog prava, proizlazi da su apelantovi navodi o kršenju prava iz člana II/4 Ustava Bosne i Hercegovine očigledno (prima facie) neosnovani.
• Odluka o meritumu broj AP 257/05 od 20. decembra 2005. godine, stav 17, objavljena u „Službenom glasniku Bosne i Hercegovine" broj 37/06

Apsolutno je nemoguće ograničiti slobodu misli u smislu člana 9 Evropske konvencije i, prema tome, načiniti povredu ovog prava u slučaju prekoračenja ovih ograničenja. S druge strane, kada su misli izražene, odnosno kada su napustile čovjekov interni svijet, moguće je ograničiti pravo na slobodu misli, u kom slučaju, prema tome, dolazi do ograničavanja prava na slobodu izražavanja koje je, međutim, zaštićeno članom 10 Evropske konvencije.
• Odluka o dopustivosti i meritumu broj AP 913/04 od 20. decembra 2005. godine, st. 21 i 23, objavljena u „Službenom glasniku Bosne i Hercegovine" broj 41/06

U konkretnom slučaju, apelant osporava utvrđeno činjenično stanje, primjenu materijalnogpravaisugerišezaključkesuprotneodonihzakojesesudopredijelio. Međutim, apelant ne nudi dokaze ili činjenice iz kojih bi s dovoljnom jasnoćom proizašao zaključak da su povrede prava koje navodi i stvarno moguće, pa stoga te povrede ne izgledaju vjerovatno, zbog čega je apelacija očigledno neosnovana.
• Odluka o dopustivosti broj AP 1114/05 od 9. februara 2006. godine, stav 13;
• Odluka o dopustivosti broj AP 1079/05 od 13. juna 2006. godine, stav 8;
• Odluka o dopustivosti broj AP 1138/05 od 27. juna 2006. godine, st. 11 i 12;
• Odluka o dopustivosti broj AP 1126/05 od 12. septembra 2006. godine, st. 10 i 11

Imajući u vidu da je nesporno da u predmetnom stanu apelant nikad nije živio, odnosno da on nije bio njegov dom niti njegova imovina, apelant nema „opravdan zahtjev" da se poziva na povredu prava na povratak izbjeglica i raseljenih lica u odnosu na onemogućavanje da se useli u predmetni stan i da zaključi ugovor o njegovom korišćenju, s obzirom da Ustav Bosne i Hercegovine to pravo garantuje samo onim izbjeglim i raseljenim licima koja se vraćaju u svoje domove, odnosno koja traže povrat svoje imovine.
• Odluka o dopustivosti broj AP 1035/05 od 12. aprila 2006. godine, stav 14

U konkretnom slučaju nesporno je da apelant nije postupio po nalogu Osnovnog suda, te uredio predmetnu tužbu u skladu s odredbama člana 53 Zakona o parničnom postupku, što je predstavljalo preduslov za dalje vođenje postupka. Stoga, apelant nema „opravdan zahtjev" da se poziva na povredu prava na imovinu, s obzirom da je svojim propustom da uredi predmetnu tužbu u skladu s relevantnim odredbama Zakona o parničnom postupku uzrokovao da Osnovni sud donese rješenje kojim se smatra da je njegova tužba povučena.
• Odluka o dopustivosti broj AP 1063/05 od 12. aprila 2006. godine, stav 7

Kada apelant ne nudi činjenice i dokaze koji bi mogli da opravdaju tvrdnju da postoji povreda ustavnih prava na koje se poziva, zbog čega nema elemenata koji prima facie ukazuju da je kršenje ustavnih prava i prava iz Evropske konvencije moguće, te da bi bilo potrebno meritorno ispitivanje, apelaciju treba odbaciti kao očigledno neosnovanu.
• Odluka o dopustivosti broj AP 949/05 od 9. maja 2006. godine, stav 17;
• Odluka o dopustivosti broj AP 1067/05 od 20. oktobra 2006. godine, stav 10;
• Odluka o dopustivosti broj AP 1918/05 od 13. oktobra 2005. godine, stav 10

Prigovori u pogledu kršenja ustavnih prava se moraju bar u svojoj suštinskoj formi pokrenuti u prethodnim fazama postupka, ukoliko se takvi prigovori žele s uspjehom koristiti pred Ustavnim sudom. S obzirom da u konkretnom slučaju apelant navedene prigovore prvi put ističe u apelaciji pred Ustavnim sudom, takvi prigovori su očigledno prima facie neosnovani, te se neće ulaziti u njihovo dalje ispitivanje.
• Odluka o dopustivosti broj AP 1244/05 od 9. maja 2006. godine, stav 8

Povodom navodnog kršenja prava na imovinu apelantkinja se ne poziva ni na jedan od principa iz ovih članova, niti navodi u čemu se sastoji povreda prava na imovinu. Paušalne izjave da se radi o povredi prava na imovini nisu ni na koji način potkrijepljene činjenicama ili dokazima i na taj način učinjene vjerovatnim, pa je apelacija u odnosu na ove navode očigledno neosnovana.
• Odluka o dopustivosti broj AP 1048/05 od 9. maja 2006. godine, stav 12;
• Odluka o dopustivosti broj AP 968/05 od 13. juna 2006. godine, stav 9;
• Odluka o dopustivosti broj AP 1055/05 od 20. septembra 2006. godine, stav 12;
• Odluka o dopustivosti broj AP 1130/05 od 9. maja 2006. godine, st. 7 i 8

Period od jedanaest mjeseci u kojem Osnovni sud nije donio odluku po apelantovoj tužbi, pogotovo što se ne radi o predmetu koji je po samom zakonu hitan, nije nerazumno dug period, tako da apelant u ovom slučaju nema „opravdan zahtjev" jer ne postoji kršenje ustavom zaštićenog prava na suđenje u razumnom roku.
• Odluka o dopustivosti broj AP 1081/05 od 27. juna 2006. godine, stav 11;
• Odluka o dopustivosti broj AP 1120/05 od 9. maja 2006. godine, stav 9;
• Odluka o dopustivosti broj AP 1553/05 od 12. aprila 2006. godine, stav 7;
• Odluka o dopustivosti broj AP 1997/05 od 16. januara 2007. godine, stav 8

Zastupanje apelanta u svojstvu oštećenog u krivičnom postupku po izabranom punomoćniku je isključivo bila njegova dispozicija, a nikako obaveza, zbog čega ne postoji obaveza redovnog suda da zahtjev u pogledu troškova koji nisu nužni izdaci unosi u izreku rješenja. Sud je o njima raspravio u obrazloženju rješenja, naveo razloge zbog kojih troškovi u vidu nagrade apelantovom punomoćniku nisu dosuđeni, čime nije umanjen značaj postavljenog zahtjeva jer je o njemu riješeno sudskom odlukom. Stoga, nema ništa što bi u konkretnom slučaju ukazalo da su materijalno-pravni propisi proizvoljno ili nepravično primijenjeni na apelantovu štetu, te su očigledno (prima facie) neosnovani.
• Odluka o dopustivosti broj AP 1110/05 od 13. juna 2006. godine, st. 9 i 10

Nepodnošenjem prijedloga za izvršenje u skladu sa članom 36 Zakona o izvršnom postupku (uz prijedlog nije dostavljena izvršna isprava, prijedlog nije podnesen u dovoljnom broju primjeraka i prijedlog nije sadržavao način naplate duga od izvršenika), apelantkinja je doprinijela da predmetno izvršenje još uvijek nije okončano prema stanju spisa apelacije. Stoga, apelantkinja nema „opravdan zahtjev", odnosno nije učinila vjerovatnim na bilo koji način da je Opštinski sud odbijao da postupi po njenom prijedlogu za izvršenje i da nije u mogućnosti da izvrši pravosnažnu presudu kojom su utvrđena njena građanska prava, te je stoga i njena apelacija očigledno (prima facie) neosnovana u dijelu koji se odnosi na neizvršenje presude.
• Odluka o dopustivosti broj AP 1344/05 od 12. septembra 2006. godine, st. 11 i 12

U konkretnom slučaju ne postoji ništa što pokazuje da su zatvorske vlasti propustile da sprovedu rutinsko nadgledanje zatvora i stanja zatvorenika. Ništa u ovom predmetu ne ukazuje da su zatvorske vlasti znale da postoji rizik za život zatvorenika i da ga je, prema tome, trebalo nadgledati više nego druge zatvorenike. Isto tako, ništa nije ukazivalo da zatvorenik ima  mentalne  probleme  koji mogu da eskaliraju do toga da uzima prevelike doze lijekova, što će dovesti do zatvorenikove kome i, najzad, do njegove smrti. Konačno, zatvorske vlasti su hitno reagovale kad su se ti rizici ispoljili i pokazali, pa su ga uputili u odgovarajuću zdravstvenu ustanovu. I najzad, sve ove činjenice ukazuju da srodnici imenovanog, dakle apelant, nisu naveli drugačije dokaze i navode koji opovrgavaju ove nalaze do kojih je došao Ustavni sud.
• Odluka o dopustivosti broj AP 2171/05 od 21. decembra 2006. godine, stav 11

Iz apelacije i osporenih presuda nesumnjivo proizlazi da je apelant u konkretnoj pravnoj stvari bio u ulozi tužioca koji je tražio zaštitu od navodne klevete, što znači da tužbeni zahtjev nije bio upravljen protiv apelanta zbog nekog njegovog izražavanja. Kako član 10 Evropske konvencije štiti slobodu izražavanja, a stav 2 ovog člana reguliše u kojim slučajevima ta sloboda može da bude ograničena, Ustavni sud smatra da apelant nije bio „žrtva" kršenja člana 10 Evropske konvencije, zbog čega je i u ovom dijelu apelacija očigledno (prima facie) neosnovana.
• Odluka o dopustivosti broj AP 95/06 od 6. marta 2007. godine, stav 21

Razmatrajući apelantove navode o povredi prava na pravično suđenje iz člana II/3e) Ustava Bosne i Hercegovine i člana 6 stav 1 Evropske konvencije, Ustavni sud je utvrdio da je apelant osporio rješenje Okružnog suda kojim je utvrđeno da se postupak prekida zbog otvaranja stečajnog postupka nad tuženim. S tim u vezi, Ustavni sud konstatuje da je Okružni sud u konkretnom slučaju prekinuo postupak, primjenjujući svoje ovlašćenje iz člana 378 stav 1 tačka 4 Zakona o parničnom postupku u kojem je propisano: „Postupak se prekida [...] kad nastupe pravne posljedice otvaranja stečajnog postupka [...]" i člana 55 stav 1 Zakona o stečajnom postupku Republike Srpske kojim je propisano da „otvaranjem stečajnog postupka se prekidaju sudski postupci i postupci pred arbitražama, ukoliko se odnose na stečajnu masu" [...]. U suštini navoda, Ustavni sud primjećuje da je apelant nezadovoljan odlukom suda o prekidu postupka. Međutim, Ustavni sud ukazuje da apelantovo nezadovoljstvo odlukom o prekidu postupka ne pokreće, samo po sebi, pitanja u vezi sa zaštićenim ustavnim pravima ili pravima iz Evropske konvencije, a apelant ne navodi nikakve proceduralne greške, niti su takve greške očigledne (vidi, Evropski sud, Mezőtúr-Tiszazugi Vízgazdálkodási Társulat protiv Mađarske, presuda od 26. jula 2005. godine, aplikacija broj 5503/02).
• Odluka o dopustivosti broj AP 377/06 od 18. oktobra 2007. godine, stav 9, stečajni postupak

U konkretnom slučaju apelant je propustio da pokrene parnični postupak pred nadležnim sudovima u vezi s poništenjem izvršene transakcije vrijednosnim papirima. Komisija za vrijednosne papire i Vrhovni sud nisu nadležni za ovo pitanje. Drugim riječima, Komisija i Vrhovni sud nisu arbitrarnim tumačenjem propisa uskratili apelantu mogućnost da dođe do meritorne odluke kojom bi se poništila sporna transakcija vrijednosnim papirima. Shodno tome, apelant nije došao do „konačne" meritorne odluke u smislu principa iscrpljivanja pravnih lijekova.
• Odluka o dopustivosti broj AP 989/06 od 27. februara 2008. godine, stav 18, tumačenje relevantnih propisa, apelacija je razmatrana u odnosu na apelantove navode i odbačena kao očigledno neosnovana iako se čini da je riječ o nedopustivoj apelaciji zbog neiscrpljivanja pravnih lijekova

Apelant nema „opravdan zahtjev" koji pokreće pitanja iz Ustava BiH u slučaju kada je propustio u roku predviđenom Carinskim zakonom tražiti ostvarenje prava na povrat plaćene posebne takse.
• Odluka o dopustivosti broj AP 59/07 od 11. marta 2008. godine, st. 11. i 12, povrat posebnih taksi, apelacija očigledno neosnovana
Ustavni sud konstatuje da u postupanju Opštinskog suda nije došlo do zloupotrebe ili proizvoljne primjene materijalnog prava, niti da su postojali drugi elementi koji bi ukazivali da je postupak bio nepravičan. Naprotiv, Opštinski sud je postupao u skladu s pozitivno-pravnim propisima, a tumačenje tih propisa, prema mišljenju Ustavnog suda, ne može se smatrati proizvoljnim i ne predstavlja kršenje ustavnih prava apelanata. Naime, odredbom člana 1 stav 2 ZIP-a je propisano da se odredbe tog zakona ne primjenjuju na postupak izvršenja propisan posebnim zakonom. S obzirom da se Zakonom o stečajnom postupku uređuju „uslovi za otvaranje stečajnog postupka, stečajni postupak, pravne posljedice njegovog otvaranja i sprovođenja", te „reorganizacija stečajnog dužnika nesposobnog za plaćanje na osnovu stečajnog plana" (član 1 Zakona), nesporno je da taj zakon, u smislu člana 1 stav 2 ZIP-a, predstavlja „poseban zakon" odnosno lex specialis. Dakle, u situaciji kada je sud utvrdio da je nad izvršenikom otvoren stečajni  postupak  nesporno  je  da  se  na  apelantova  potraživanja  primjenjuju odredbe Zakona o stečajnom postupku, a u cilju namirenja njegovog potraživanja ravnomjerno s ostalim povjeriocima, jer je ravnomjerno namirenje povjerilaca legitiman cilj koji se želi postići, usko povezan s principom pravičnosti. Dakle, apelantovo građansko pravo, pravosnažno utvrđeno u sudskom postupku, biće realizovano u skladu sa Zakonom o stečajnom postupku.
• Odluka o dopustivosti broj AP 316/06 od 13. maja 2008. godine, stav 5, prekid izvršnog postupka prema izvršeniku zbog pokretanja stečajnog postupka

U konkretnom slučaju Vrhovni sud je, odlučujući o reviziji tuženog, našao da su nižestepeni sudovi pogrešno primijenili materijalno pravo u pogledu sporazuma o vansudskoj nagodbi koji je apelant zaključio s tuženim. Vrhovni sud je utvrdio da zaključeni sporazum o vansudskoj nagodbi predstavlja otpuštanje duga u smislu odredbi člana 344 stav 1 i člana 347 ZOO-a i da je njegovim zaključenjem prestala svaka obaveza tuženog prema tužiocima koji su zaključili navedeni sporazum s tuženim. Ustavni sud se neće upustiti u ispitivanje apelantovih navoda o tome da navedeni sporazum nije pravno valjan s obzirom da apelant ovaj navod nije isticao pred redovnim sudovima. Osim svojih tvrdnji u apelaciji o tome da su neki od tužilaca navedeno isticali u toku prvostepenog postupka, ničim ne dokazuje da je konkretno on u toku prvostepenog i drugostepenog postupka tražio od suda da utvrdi pravnu valjanost navedenog sporazuma, a iz razloga koje ističe u apelaciji. I u odnosu na druge apelantove navode Ustavni sud, iz navoda apelacije kao i priložene dokumentacije, nije pronašao elemente koji bi u konkretnom slučaju ukazali da je Vrhovni sud proizvoljno ili nepravično primijenio materijalno-pravne propise na apelantovu štetu. Pri tome, Ustavni sud utvrđuje da je Vrhovni sud za svoju odluku dao jasno i precizno obrazloženje koje Ustavni sud ne smatra proizvoljnim. Na osnovu navedenog, a s obzirom da apelacija u odnosu na apelantove navode u pogledu povrede prava na pravično suđenje iz člana II/3e) Ustava Bosne i Hercegovine i člana 6 stav 1 Evropske konvencije ne sadrži prima facie dokaze koji, s dovoljnom jasnoćom, pokazuju da je navedena povreda ljudskih prava i sloboda moguća, odnosno da je potrebno meritorno ispitivanje navoda iz apelacije, Ustavni sud smatra da je očigledno neosnovana.
• Odluka o dopustivosti broj AP 3389/06 od 15. januara 2009. godine, stav 13

Redovni sudovi su na tri instance naveli jasne i detaljne razloge zbog kojih su apelantov zahtjev odbili kao neosnovan jer su utvrdili da svi materijalni dokazi, računi na kojima je apelant zasnovao svoj zahtjev predstavljaju račune njegove firme, da ih je potpisao apelant kao direktor i da su ovjereni pečatom firme. S obzirom na tu činjenicu, redovni sudovi su utvrdili da se radi o prihodu preduzeća, a ne apelantovom ličnom prihodu, te kako u postupku apelant nije dokazao da je ostvarivao poseban, lični prihod koji bi predstavljao njegovu izgubljenu zaradu u smislu odredbi iz čl. 155 i 189 ZOO-a, to je njegov zahtjev odbijen. Ovo dalje znači da apelant nije mogao imati legitimno očekivanje da će ostvariti pravo na naknadu štete u vidu izgubljene zarade (vidi, Ustavni sud, neobjavljena odluka broj AP 3126/06 od 28. oktobra 2008. godine, dostupna na internet-stranici Ustavnog suda www.ustavnisud.ba).
• Odluka o dopustivosti broj AP 35/07 od 15. aprila 2009. godine, stav 9, naknada štete u vidu izgubljene dobiti

Ustavni sud zapaža da je Zakon o izvršnom postupku, propisujući da se računi ili izvodi iz poslovnih knjiga mogu smatrati vjerodostojnim ispravama samo ukoliko se radi o komunalnim uslugama isporuke vode, toplotne energije i odvoza smeća, suzio krug subjekata koji mogu na osnovu ovih isprava da podnesu prijedlog za izvršenje, odnosno na čiji prijedlog sud može da odredi izvršenje na osnovu navedenih isprava. U ovakvoj situaciji pojedini subjekti su stavljeni u poziciju da prinudnu naplatu svojih potraživanja ne mogu ostvariti kroz izvršni postupak, nego ih moraju prvo dokazati u parničnom postupku. Iako uviđa da za ovakve subjekte ovo može da predstavlja pretjeran teret, Ustavni sud je u konkretnom slučaju, rješavajući predmet u okviru svoje apelacione nadležnosti, ograničen u svom odlučivanju na način kako je to navedeno u tački 9 ove odluke. U situaciji kada su sudovi donijeli svoje odluke jasno ih zasnivajući na relevantnim odredbama Zakona o izvršnom postupku u kojima nije propisana mogućnost da vjerodostojnu ispravu u smislu tog zakona predstavlja isprava koja se drugim zakonom određuje kao vjerodostojna isprava, Ustavni sud smatra da apelantovi argumenti o osnovanosti njihovih navoda s obzirom na član 25 Zakona o javnom RTV servisu nisu mogli da dovedu do drugačijeg rješenja ove pravne stvari.
• Odluka o dopustivosti broj AP 3742/08 od 29. aprila 2009. godine, stav 11, računi kao vjerodostojne isprave

[…] Apelantovo ukazivanje na propuste njegovog advokata ne pokreće pitanje prava na pravično suđenje budući da je apelant mogao otkazati punomoć advokatu i angažovati drugog kada je uočio propuste u njegovom postupanju. Zbog toga, Ustavni sud smatra da su apelantovi navodi o kršenju prava iz člana II/3e) Ustava Bosne i Hercegovine i člana 6 stav 1 Evropske konvencije očigledno (prima facie) neosnovani.
• Odluka o dopustivosti broj AP 451/07 od 15. aprila 2009. godine, stav 10

[…] Ustavni sud, takođe, zapaža da su redovni sudovi osporene odluke zasnivali na činjenici da apelantkinja nije dokazala da su njen pokojni muž ili ona zaključili ugovor o korišćenju spornog stana na osnovu odluke tuženog prema odredbi člana 11 Zakona o stambenim odnosima. Takođe, sudovi su nesumnjivo utvrdili da je sporni stan bio tuženikov poslovni prostor koji je preuređen u stambeni prostor i dodijeljen apelantkinjinom suprugu radi privremenog smještaja, te da nikada nije postao „stan" u smislu Zakona o stambenim odnosima. Ustavni sud zapaža da su sudovi, primjenom relevantnih odredaba Zakona o stambenim odnosima, donijeli osporene odluke o čemu su dali dovoljna i jasna obrazloženja. Na osnovu navedenog, Ustavni sud smatra da u konkretnom slučaju nema ništa što bi ukazalo na to da su materijalnopravni propisi proizvoljno ili nepravično primijenjeni na apelantkinjinu štetu, niti apelantkinja nudi dokaze i argumente koji bi ukazali na procesnu nepravičnost u smislu člana 6 stav 1 Evropske konvencije, a njeno nezadovoljstvo osporenim odlukama ne pokreće, samo po sebi, pitanja u vezi s pravom na pravično suđenje.
• Odluka o dopustivosti broj AP 2746/06 od 29. aprila 2009. godine, stav 11

[…] Ustavni sud primjećuje da je Kantonalni sud, potvrđujući pravilnost odlučenja prvostepenog suda o primjeni materijalnog prava, a na okolnost žalbenog navoda koji se odnosio na prekid zastare, istakao da se izvod iz spiska koji je dostavljen sudu kao dokaz da tužena nije izvršila svoju obavezu ne može smatrati priznanjem duga u smislu člana 387 Zakona o obligacionim odnosima jer taj izvod predstavlja konstataciju da nije izvršena isplata naknade, a ne priznanje duga koji je dat u obliku propisanom u spomenutom članu.
• Odluka o dopustivosti broj AP 884/07 od 22. oktobra 2009. godine, stav 9, vodeća, izvod iz poslovnih knjiga, priznanje duga;
• Odluka o dopustivosti broj AP 3815/08 od 21. jula 2010. godine, stav 16

U vezi s navodima apelacije o povredi prava na rad, Ustavni sud zapaža da je ovo pravo garantovano članom 6 Međunarodnog pakta o ekonomskim, socijalnim i kulturnim pravima (1996), koji se prema Aneksu I na Ustav Bosne i Hercegovine, primjenjuje u Bosni i Hercegovini. Ustavni sud ukazuje na to da je navedenim odredbama regulisana „mogućnost zarađivanja kroz slobodno izabran ili prihvaćen rad". U vezi s apelantovim navodima o povredi ovog prava, Ustavni sud zapaža da je apelant pravno lice i da se, kao takav, i ne može pozvati na povredu prava na rad koje po svojoj suštini i odredbama Međunarodnog pakta o ekonomskim, socijalnim i kulturnim pravima predstavlja lično pravo na koje se mogu pozivati isključivo fizička lica. Ovakav zaključak proističe iz odredbe člana 2 Međunarodnog pakta o ekonomskim, socijalnim i kulturnim pravima kojim je garantovano da će prava formulisana tim paktom da budu ostvarivana bez ikakve diskriminacije zasnovane na rasi, boji, polu, jeziku, vjeri, političkom mišljenju, nacionalnom ili socijalnom porijeklu, imovinskom stanju, rođenju ili kakvoj drugoj okolnosti. Navedeno proizlazi i iz odredbe člana 3 tog pakta kojim je propisano: „Države članice ovog pakta obavezuju se da obezbijede jednako pravo muškarcima i ženama da uživaju sva ekonomska, socijalna i kulturna prava koja su nabrojana u ovom paktu." Imajući u vidu navedeno, Ustavni sud smatra da apelant ne može da tvrdi da je u konkretnom postupku „žrtva" kršenja prava na rad garantovanog članom 6 Međunarodnog pakta o ekonomskim, socijalnim i kulturnim pravima (1996).
• Odluka o dopustivosti broj AP 3356/08 od 21. decembra 2010. godine, stav 10, pozivanje na povredu prava na rad od strane pravnog lica

[…] Ustavni sud zapaža da ne može da razmatra navode o kršenju prava na suđenje u razumnom roku ukoliko bar neka faza postupka nije uključivala sudski postupak koji stranka treba da pokrene, što ovdje nije slučaj. S druge strane, u ovakvim predmetima bi se moglo postaviti pitanje prava na pristup sudu, budući da su odluke pred Kantonalnim komisijama prema članu 143 Zakona o radu uslov da se može pokrenuti parnični postupak. Dakle, konačna odluka Kantonalne komisije može da bude predmet preispitivanja u parničnom postupku pred redovnim sudom ako je stranka takav postupak pokrenula. U konkretnom slučaju, Odlukom Kantonalne komisije broj 06-1981/00 od 4. septembra 2008. godine apelantkinjin zahtjev za uspostavljanje radno-pravnog statusa zbog nepostojanja uslova je odbijen, a Odlukom broj 06-1981/00 od 11. novembra 2008. godine njena žalba odbačena zbog neblagovremenosti. Apelantkinja ova rješenja nije osporavala pred nadležnom Federalnom komisijom, pa samim tim nije ni ostvarila uslove da vodi sudski postupak, čime se sama lišila mogućnosti da Ustavni sud razmotri pitanje eventualnog kršenja prava na pristup sudu zbog dužine postupka pred nadležnim komisijama. Stoga, Ustavni sud smatra da je apelacija očigledno (prima facie) neosnovana.
• Odluka o dopustivosti broj AP 1295/08 od 11. januara 2011. godine, stav 9;
• Odluka o dopustivosti broj AP 382/08 od 11. januara 2011. godine, stav 10, dužina postupka pred Komisijom za implementaciju člana 143

U konkretnom slučaju, Ustavni sud zapaža da su osporenim odlukama redovnih sudova odbijeni apelantovi zahtjevi kojima je tražio da se na iznos nagrade za zastupanje obračuna i isplati PDV uz obrazloženje da Odlukom o naknadi troškova krivičnog postupka nije predviđena mogućnost da se braniocu odredi i isplati PDV na cjelokupan iznos koji potražuje iz budžeta kao branilac po službenoj dužnosti. U vezi s tim, Ustavni sud ukazuje da je odredbama člana 1 Odluke o naknadi troškova krivičnog postupka propisano, između ostalog, da se tom odlukom uređuje način isplate naknade troškova krivičnog postupka, od njegovog pokretanja do njegovog završetka, koji pripadaju braniocu po službenoj dužnosti, svjedocima, tumačima, stručnim i drugim licima kad po pozivu suda ili na osnovu odluke suda učestvuju u sudskom postupku. Pri tome, Ustavni sud ukazuje da navedenom odlukom nije propisano da se na iznos nagrade koja pripada braniocu po službenoj dužnosti obračunava i isplaćuje PDV, kako su to jasno ukazali redovni sudovi u obrazloženjima svojih odluka. Dovodeći u vezu Odluku o naknadi troškova krivičnog postupka sa odlučenjem redovnih sudova, te obrazloženjem koje su dali u vezi s tim, Ustavni sud, suprotno apelantovim navodima, ne nalazi bilo kakvu proizvoljnost u postupanju redovnih sudova u tom pogledu. Takođe, Ustavni sud ne nalazi proizvoljnost ni u obrazloženju koje je drugostepeni sud dao u pogledu apelantovog pozivanja na Zakon o porezu na dodatu vrijednost Bosne i Hercegovine.
• Odluka o dopustivosti broj AP 3262/13 od 28. aprila 2016. godine, stav 13, troškovi zastupanja po službenoj dužnosti uvećani za PDV