Postoji povreda prava na imovinu iz člana II/3.k) Ustava Bosne i Hercegovine i člana 1. Protokola broj 1 uz Evropsku konvenciju jer je Kantonalni sud prilikom odlučivanja o stjecanju pravnog osnova za otkup stana proizvoljno primijenio materijalno pravo, zanemarujući činjenicu da je apelantica u istom sudskom postupku stekla svojstvo nositeljice stanarskog prava, od kada je formalno stekla uvjet da podnese zahtjev za otkup stana u roku koji prema odredbi člana 7. stav 2. Zakona o prodaji stanova počinje teći od eventualnog okončanja sudskog postupka, a ne od stupanja na snagu zakona, iz čega slijedi da miješanje u apelanticino pravo na imovinu nije bilo zakonito.
• Odluka o dopustivosti i meritumu broj AP-2184/13 od 28. aprila 2016. godine, stav 33, objavljena u „Službenom glasniku Bosne i Hercegovine“ broj 47/16, povreda člana 1. Protokola broj 1 uz Evropsku konvenciju i člana II/3.k) Ustava BiH

Ustavni sud zaključuje da je osporenim rješenjima Općinskog suda u Kiseljaku i Kantonalnog suda u Novom Travniku došlo do kršenja apelantovog prava na imovinu iz člana II/3.k) Ustava Bosne i Hercegovine i člana 1. Protokola broj 1 uz Evropsku konvenciju zbog proizvoljne primjene člana 98. Zakona o izvršnom postupku jer su navedeni sudovi (suprotno stvarnom značenju i smislu navedene zakonske odredbe) smatrali da povjerilac ima pravo nastaviti s izvršenjem protiv apelanta, sljedstveno tome i jamaca, iako je povjerilac u izvršnom postupku postao vlasnik nekretnina koje je apelant založio radi osiguranja duga prema povjeriocu, dok je vrijednost predmetnih nekretnina procijenjena na iznos koji je nekoliko puta viši od iznosa koji povjerilac potražuje od apelanta.
• Odluka o dopustivosti i meritumu broj AP-4380/13 od 22. decembra 2016. godine, stav 50, objavljena u „Službenom glasniku Bosne i Hercegovine“ broj 10/17, izvršni postupak, povreda člana 1. Protokola broj 1 uz Evropsku konvenciju i člana II/3.k) Ustava BiH

Ograničavanje apelanta da uživa u svojim vlasničkim pravima u konkretnom slučaju se ogleda u kontroli države, odnosno javnih vlasti na predmetnom zemljištu u smislu (ne)davanja saglasnosti za poljoprivrednu proizvodnju na način na koji bi se apelant bavio njome da se predmetno zemljište ne nalazi u vodozaštitnoj zoni. Stoga, kontrola u konkretnom slučaju je posljedica toga da se predmetno zemljište nalazi na području koje je nesumnjivo predstavljalo „javno dobro“ s kojeg se osigurava vodosnabdijevanje tuženog. Upravo su zbog toga redovni sudovi zaključili da apelant ima mogućnost koristiti predmetno zemljište bez zahvata hemijskim sredstvima, odnosno da se bavi poljoprivrednom proizvodnjom zdrave organske hrane ili da zemljište koristi kao livadu. Naime, postojanje kontrole imovine, odnosno imovinskih prava u slučajevima kada se radi o „javnom dobru“ opravdano je, odnosno ograničenja uspostavljena u tom smislu teže legitimnom cilju javnih vlasti radi osiguranja zaštite općih interesa šire zajednice. Prema tome, Ustavni sud smatra da takvo miješanje u apelantovu imovinu, koje se ogleda u njenoj kontroli, nije ni arbitrarno ni neproporcionalno u okolnostima konkretnog slučaja. Slijedom navedenog, Ustavni sud smatra da odbijanje apelantovog zahtjeva da mu se dosudi naknada za predmetno zemljište zbog ograničenja prava korištenja na zemljištu nije dovelo u pitanje pravičnu ravnotežu koju je potrebno ostvariti u kontekstu zaštite prava vlasništva pojedinca i zahtjeva od općeg interesa.
• Odluka o dopustivosti i meritumu broj AP-2195/14 od 7. marta 2017. godine, stav 33, isplata naknade za zemljište koje se nalazi u vodozaštitnom području, nema povrede člana 1. Protokola broj 1 uz Evropsku konvenciju ni člana II/3.k) Ustava BiH

Ustavni sud zaključuje da je pobijanim rješenjima donesenim u izvršnom postupku prekršeno apelantovo pravo na imovinu iz člana II/3.k) Ustava Bosne i Hercegovine i člana 1. Protokola broj 1 uz Evropsku konvenciju jer je došlo do zloupotrebe prava koja strankama pripadaju u izvršnom postupku, što je dovelo do toga da je apelant ostao bez stvari koje je založio u slučaju da ne vrati dug, a koje su procijenjene na iznos od blizu 1,5 miliona KM i koje su prodate trećem licu na ročištu za javnu prodaju stvari za iznos od samo 100,00 KM, pri čemu su redovni sudovi konstatirali da je apelantov dug umanjen isključivo za iznos dobijen prodajom založenih stvari.
• Odluka o dopustivosti i meritumu broj AP-3719/16 od 23. oktobra 2018. godine, stav 47, objavljena u „Službenom glasniku Bosne i Hercegovine“ broj 83/18, pobijanje rješenja o namirenju, povreda člana 1. Protokola broj 1 uz Evropsku konvenciju i člana II/3.k) Ustava BiH

Ustavni sud zaključuje da je pobijanim presudama (kojima je odbijen apelanticin zahtjev za isplatu tržišne vrijednosti spornog stana JNA) povrijeđeno apelanticino pravo na imovinu iz člana II/3.k) Ustava Bosne i Hercegovine i člana 1. Protokola broj 1 uz Evropsku konvenciju zato što su redovni sudovi prilikom donošenja odluka potpuno zanemarili ustavnu obavezu o direktnoj primjeni Evropske konvencije i obavezujućih odluka Evropskog i Ustavnog suda, pa se takvo miješanje u apelanticino pravo na mirno uživanje imovine ne može smatrati „zakonitim“.
• Odluka o dopustivosti i meritumu broj AP-2916/16 od 31. januara 2019. godine, stav 40, objavljena u „Službenom glasniku Bosne i Hercegovine“ broj 13/19, stan JNA, povreda člana 1. Protokola broj 1 uz Evropsku konvenciju i člana II/3.k) Ustava BiH

Prekršeno je apelantovo pravo na imovinu iz člana II/3.k) Ustava Bosne i Hercegovine i člana 1. Protokola broj 1 uz Evropsku konvenciju kada su organi uprave i sudovi odbili apelantov zahtjev za isplatu zatezne kamate za neblagovremeno izvršene povrate PDV-a primjenjujući proizvoljno relevantne propise, zbog čega se ne može zaključiti da je miješanje u apelantovo pravo na imovinu bilo „zakonito“ u smislu člana 1. Protokola broj 1 uz Evropsku konvenciju.
• Odluka o dopustivosti i meritumu broj AP-3548/18 od 4. juna 2020. godine, stav 45, objavljena u „Službenom glasniku Bosne i Hercegovine“ broj 39/20, isplata zatezne kamate za neblagovremeno izvršene povrate PDV-a koji su apelantu vraćeni rješenjem organa uprave

Prekršeno je apelantovo pravo na imovinu iz člana II/3.k) Ustava Bosne i Hercegovine i člana 1. Protokola broj 1 uz Evropsku konvenciju kada je Sud BiH prilikom odlučivanja o pravu apelanta kao branioca po službenoj dužnosti osumnjičenih za naknadu troškova zahtjev odbacio kao neblagovremen, proizvoljno primijenivši odredbu člana 186. stav 2. ZKPBiH, kojom je jasno regulirano da je rok za podnošenje zahtjeva u pogledu isplate nagrade, naknade i nužnih izdataka šest mjeseci od dana dostavljanja rješenja o obustavi krivičnog postupka licu koje ima pravo da takav zahtjev postavi, pri čemu Sud BiH ničim nije osporio apelantove tvrdnje da mu naredba o obustavi istrage protiv osumnjičenih nije dostavljena.
• Odluka o dopustivosti i meritumu broj AP-5053/18 od 4. juna 2020. godine, stav 36, objavljena u „Službenom glasniku Bosne i Hercegovine“ broj 39/20, isplata naknade nagrade i nužnih izdataka nastalih u krivičnim postupcima

Osporenom odlukom Suda BiH prekršeno je pravo na imovinu zbog nezakonitog miješanja u apelantovu imovinu u situaciji kada nadležni organi uprave i Sud BiH nisu uzeli u obzir činjenicu da se povrat nezakonito naplaćenih dažbina u pretežnom dijelu odnosio na povrat PDV-a, što s pravom dovodi u pitanje isključivu primjenu tada važećeg Zakona o carinskoj politici BiH (ZCP) imajući u vidu član 1. stav (2) Zakona o postupku indirektnog oporezivanja i okolnost da odredbe navedenog zakona eksplicitno propisuju obavezu nadležnog organa da poreznom obvezniku vrati novčana sredstva, uključujući i zatezne kamate, odnosno kada je odredba člana 234. ZCP-a u odnosu na povrat nezakonito naplaćene carine, koja je važila u relevantnom periodu a koja isključuje isplatu kamata bez uvažavanja perioda koji je protekao od momenta nezakonito naplaćenih dažbina pa do njihovog vraćanja, što je čini nepreciznom i problematičnom s aspekta zaštite prava na imovinu iz Evropske konvencije, primijenjena bez uvažavanja relevantnih okolnosti konkretnog slučaja, prije svega dužine perioda u kojem je apelant nezakonito bio lišen svoje imovine te, posljedično, utjecaja na apelantovo poslovanje, kako bi se utvrdilo je li primjena tada važećeg člana 234. ZCP-a u konkretnom slučaju bila proporcionalna cilju kojem se težilo.
• Odluka o dopustivosti i meritumu broj AP-4436/19 od 23. juna 2020. godine, stav 55, objavljena u „Službenom glasniku Bosne i Hercegovine“ broj 48/20, izostanak kamata na nezakonito naplaćene carine

Ustavni sud zaključuje da je u izvršnom postupku povrijeđeno apelantovo pravo na imovinu iz člana II/3.k) Ustava Bosne i Hercegovine i člana 1. Protokola broj 1 uz Evropsku konvenciju kada su redovni sudovi prilikom razmatranja apelantovih prigovora zastarjelosti potraživanja proizvoljno cijenili karakter komunalne naknade kao povremenog potraživanja, usljed čega su proizvoljno primijenili odredbu člana 379. ZOO-a, zbog čega se takvo miješanje u apelantovo pravo na mirno uživanje imovine ne može smatrati „zakonitim“.
• Odluka o dopustivosti i meritumu broj AP-4803/18 od 23. juna 2020. godine, stav 47, zastarjelost potraživanja komunalne naknade

U nedostatku odredbi kojim bi bila propisana naknada i njena visina (u predmetima vojnih stanova) u skladu s odlukama Evropskog i Ustavnog suda, redovni sudovi trebali su uzeti u obzir sudsku praksu Evropskog suda i Ustavnog suda u ovakvim slučajevima koja, prema mišljenju Ustavnog suda, daje dovoljno podataka da naknada može biti određena u postupku pred redovnim sudovima. Postupajući na suprotan način, redovni sudovi su, bez obzira na to što nadležna vlast nije izvršila obavezujuće odluke Evropskog i Ustavnog suda i uspostavila odgovarajući zakonodavni okvir, propustili primjereno zaštititi apelantovo pravo na imovinu. Takvim tumačenjem redovnih sudova, ali i nepostupanjem nadležne zakonodavne i izvršne vlasti u skladu s obavezujućim odlukama Evropskog i Ustavnog suda, na apelanta je stavljen prekomjeran teret, jer snosi štetne posljedice zbog neprovođenja obavezujućih sudskih odluka kako Ustavnog tako i Evropskog suda. Takva pravna situacija traje već duže, iako iz odluka Evropskog i Ustavnog suda proizlaze principi koje treba slijediti pri rješavanju pitanja naknade zbog nemogućnosti lica koja su u ovoj situaciji da neometano uživaju u svojoj imovini. Pritom, Ustavni sud zapaža da se ne može pretpostaviti do kada će takvo stanje trajati, zbog čega bi tumačenje kakvo su dali redovni sudovi značilo da se apelantu, ali i drugim licima u istoj situaciji, i dalje uskraćuje pravo na imovinu zaključcima da njihovo pravo na naknadu nije propisano zakonom, čime se direktno postupa protiv odluka Evropskog suda i Ustavnog suda, što je protivno principu vladavine prava iz člana II/1. Ustava Bosne i Hercegovine (vidi, mutatis mutandis, AP-2916/16, tačka 35). U takvim okolnostima, Ustavni sud smatra da miješanje u apelantovo pravo na mirno uživanje imovine nije bilo „predviđeno zakonom“ u smislu autonomnog značenja tog pojma iz člana 1. Protokola broj 1 uz Evropsku konvenciju.
• Odluka o dopustivosti i meritumu broj AP-4993/18 od 24. septembra 2020. godine, stav 53, objavljena u „Službenom glasniku Bosne i Hercegovine“ broj 70/20, naknada za stan JNA, povreda člana 1. Protokola broj 1 uz Evropsku konvenciju i člana II/3.k) Ustava BiH

Ustavni sud zaključuje da je u izvršnom postupku povrijeđeno apelanticino pravo na imovinu iz člana II/3.k) Ustava Bosne i Hercegovine i člana 1. Protokola broj 1 uz Evropsku konvenciju kada je Općinski sud u specifičnim okolnostima konkretnog slučaja naložio provođenje rješenja o izvršenju iako nije odlučio o apelanticinom prigovoru protiv tog rješenja, zbog čega u smislu člana 13. ZOP-a to rješenje nije ni moglo postati izvršno i pravomoćno, a samim time nisu bili ispunjeni uvjeti iz člana 41. stav 2. ZOP-a za njegovo provođenje, pa se takvo miješanje u apelanticino pravo na mirno uživanje imovine ne može smatrati „zakonitim“.
• Odluka o dopustivosti i meritumu broj AP-1613/19 od 3. februara 2021. godine, stav 62, objavljena u „Službenom glasniku Bosne i Hercegovine“ broj 11/21, izvršni postupak