Sloboda izražavanja nije apsolutna i ima svoja ograničenja. U demokratskim i pravnim državama, naime, gotovo nijedno ljudsko pravo i sloboda, ma koliko bili primarni ili značajni, nisu i ne mogu biti apsolutni i neograničeni. Budući da su apsolutna sloboda i apsolutno pravo contradictio in adjecto, presudan, a istovremeno i sporan ostaje način na koji se neko utvrđeno pravno načelo tumači i praktično primjenjuje. Stoga je ključna uloga i zadatak nezavisnog sudstva da u svakom pojedinačnom slučaju jasno utvrdi granicu između opravdanih i potrebnih, te neopravdanih i nepotrebnih ograničenja, koja neko načelo potvrđuju kao pravilo ili ga negiraju kao puku deklaraciju.
• Odluka o meritumu broj AP-1005/04 od 2. decembra 2005. godine, stav 28, objavljena u „Službenom glasniku Bosne i Hercegovine" broj 45/06

Član 10. Evropske konvencije ne dopušta da iznošenje činjeničnih tvrdnji ili komentara prođe nekažnjeno čak i ako to rade novinari na račun političara i javnih ličnosti, osim ako postoji neki dokaz koji može razumno poduprijeti tu tvrdnju, ili ako je tu tvrdnju novinar ili urednik objavio s dobrom namjerom i preduzeo razumne korake da provjeri pouzdanost dokaza onoliko koliko je to moguće.
• Odluka o meritumu broj AP-1064/05 od 14. marta 2006. godine, stav 30, objavljena u „Službenom glasniku Bosne i Hercegovine" broj 94/05

Propust sudova da naprave pravilnu distinkciju između vrijednosnih ocjena i činjenica u načelu je mogao imati utjecaja na utvrđivanje visine štete jer će od „obima" iznesene klevete zavisiti i težina posljedica po ugled neke osobe. S obzirom na to da redovni sudovi, prema načelu proporcionalnosti, nisu uspostavili pravilnu ravnotežu između slobode medija i prava drugotužioca na ugled, takvim postupanjem su izašli van dopuštenog stepena slobodne procjene.
• Odluka o dopustivosti i meritumu broj AP-1203/05 od 14. marta 2006. godine, stav 53, objavljena u „Službenom glasniku Bosne i Hercegovine" broj 7/07, građanski postupak, nema pravilne ravnoteže u naknadi štete za klevetu, utvrđena povreda člana 10. Evropske konvencije i člana II/3.h) Ustava BiH

Naknada štete u građanskoj parnici dodijeljena kao naknada za štetu nanesenu nečijem dostojanstvu ili ugledu predstavlja jasno miješanje u ostvarivanje prava na slobodu izražavanja.
• Odluka o meritumu broj AP-1064/05 od 14. marta 2006. godine, stav 32, objavljena u „Službenom glasniku Bosne i Hercegovine" broj 94/05;
• Odluka o dopustivosti i meritumu broj AP-1289/05 od 9. novembra 2006. godine, stav 36, objavljena u „Službenom glasniku Bosne i Hercegovine" broj 11/07

U konkretnom slučaju povrijeđeno je apelantovo pravo na slobodu izražavanja s obzirom na to da redovni sudovi nisu u dovoljnoj mjeri izvršili objektivnu analizu sadržaja apelantovog teksta. Također je i izricanje novčane kazne apelantu, bez mogućnosti saslušanja, značilo lišavanje apelanta ne samo mogućnosti iznošenja činjenica i dokaza u svoju korist nego i neproporcionalno uplitanje u zaštićenu slobodu izražavanja koja je Ustavom Bosne i Hercegovine i Evropskom konvencijom apelantu zagarantirana.
• Odluka o dopustivosti i meritumu broj AP-198/03 od 20. oktobra 2006. godine, stav 45, objavljena u „Službenom glasniku Bosne i Hercegovine" broj 11/07, kazna za vrijeđanje suda

Opći interes koji dopušta pokretanje pitanja o eventualnim nezakonitim ponašanjima javnih službenika ne može se braniti iznošenjem nesporno neistinitih činjenica koje predstavljaju napad na njihov ugled i koje se, zbog toga, ne mogu smatrati kritikom koju su oni dužni tolerirati s obzirom na funkciju koju obavljaju.
• Odluka o dopustivosti i meritumu broj AP-1881/05 od 20. oktobra 2006. godine, stav 39, objavljena u „Službenom glasniku Bosne i Hercegovine" broj 9/07;
• Odluka o dopustivosti i meritumu broj AP 1423/05 od 8. jula 2006. godine, stav 39, objavljena u „Službenom glasniku Bosne i Hercegovine" broj 7/07, građanski postupak, iznošenje nesporno neistinitih činjenica, nema povrede člana 10. Evropske konvencije ni člana II/3.h) Ustava BiH

Ne može se govoriti o proporcionalnosti između cilja i sredstva, u ovom slučaju zaštite tužiočevog prava na „istinu", i sredstva miješanja, u ovom slučaju naloga suda apelantima da plate odštetu nanesenu tužiočevom ugledu, u slučaju u kojem redovni sudovi nisu izašli van obima dopuštene slobodne ocjene kada je u pitanju ocjena jesu li apelanti učinili djelo iznošenja činjenica za koje nije utvrđeno da su istinite, ali nisu utvrdili relevantne činjenice za donošenje odluke o dosuđivanju naknade za nematerijalnu štetu, okolnosti slučaja, a naročito jačinu duševnih boli i njihovo trajanje kao pravnu osnovu, nego su proizvoljno zaključili da postoje šteta i odgovornost apelanata za nju.
• Odluka o dopustivosti i meritumu broj AP-1289/05 od 9. novembra 2006. godine, st. 41. i 42, objavljena u „Službenom glasniku Bosne i Hercegovine" broj 11/07, građanski postupak, nema pravilne ravnoteže u naknadi štete za klevetu, utvrđena povreda člana 10. Evropske konvencije i člana II/3.h) Ustava BiH

Povrijeđeno je apelantovo pravo na slobodu izražavanja iz člana II/3.h) Ustava Bosne i Hercegovine i člana 10. Evropske konvencije kada je odlukom suda u građanskoj parnici naloženo apelantu platiti naknadu nematerijalne štete nanesene tužiočevom ugledu iznošenjem i prenošenjem neistinitih činjenica, kada se nametanjem takve mjere ne uspostavlja „proporcionalnost" između prava na slobodu izražavanja i prava na ugled, niti se razlozi dati u presudi mogu smatrati relevantnim i dovoljnim u smislu člana 10. Evropske konvencije, zbog čega bi se moglo utvrditi da je „miješanje" bilo „neophodna mjera u demokratskom društvu".
• Odluka o dopustivosti i meritumu broj AP-1067/06 od 13. septembra 2007. godine, st. 33–38, objavljena u „Službenom glasniku Bosne i Hercegovine" broj 6/08, nema proporcionalnosti između prava na slobodu izražavanja i prava na ugled prilikom utvrđivanja naknade štete za klevetu, utvrđena povreda člana 10. Evropske konvencije i člana II/3.h) Ustava BiH

Povrijeđeno je apelantovo pravo na slobodu izražavanja time što su, izricanjem novčane kazne, redovni sudovi kvalificirali apelantovo izražavanje sumnje u nepristrasnost suda kao vrijeđanje suda i narušavanje njegovog autoriteta.
• Odluka o dopustivosti i meritumu broj AP-840/06 od 25. januara 2008. godine, stav 29, objavljena u „Službenom glasniku Bosne i Hercegovine" broj 23/08, nedostatak nepristrasnosti i objektivnosti sudova prilikom kvalifikacije i ocjene apelantovog dopisa, utvrđena povreda člana 10. Evropske konvencije i člana II/3.h) Ustava BiH

• Odluka o dopustivosti i meritumu broj AP-1095/06 od 14. oktobra 2008. godine, stav 24, objavljena u „Službenom glasniku Bosne i Hercegovine" broj 99/08

Ustavni sud zaključuje da u konkretnom slučaju nije došlo do kršenja prava iz člana II/3.h) Ustava Bosne i Hercegovine i člana 10. Evropske konvencije kada je apelantica novčano kažnjena zbog neprimjerenog ponašanja na ročištu, što je bilo razmjerno opravdanom cilju kome se težilo na očuvanju digniteta i autoriteta suda.
• Odluka o dopustivosti i meritumu broj AP-2486/11 od 17. jula 2014. godine, stav 37, objavljena u „Službenom glasniku Bosne i Hercegovine" broj 71/14, vrijeđanje suda, odbijanje tužiteljice da na ročištu obuče togu, nema povrede člana 10. Evropske konvencije ni člana II/3.h) Ustava BiH

U pogledu načina utvrđivanja visine štete kao sankcije koja predstavlja miješanje u slobodu izražavanja, Ustavni sud ukazuje na vlastiti stav prema kojem je odmjeravanje novčane naknade nematerijalne štete vrlo delikatan i složen postupak s obzirom na veoma različitu moralno-psihičku konstituciju svakog pojedinca i sve ostale okolnosti pod kojima se dogodila šteta koja je za posljedicu imala povredu nematerijalnih dobara oštećenog. Nasuprot tvrdnjama apelacije prema kojima se šteta mora dokazati u smislu relevantnih odredbi ZOO u svakom pojedinačnom slučaju, ne postoji „lista dokaza" na osnovu kojih bi domaći sudovi procjenjivali koja bi sankcija predstavljala miješanje koje je proporcionalno cilju koji se želi postići, niti se može očekivati izvođenje dokaza kojim bi se na egzaktan način utvrdio „intenzitet i trajanje" nastale nematerijalne štete. Stoga, sudovi nisu ograničeni posebnim formalnim dokaznim sredstvima, naročito ne izvođenjem dokaza vještačenjem u pravcu utvrđivanja „jačine i trajanja duševnih boli". Dakle, prilikom odmjeravanja sankcije, redovni sudovi uzimaju u obzir niz faktora značajnih za konkretni predmet i na osnovu slobodne procjene utvrđuju relevantne okolnosti svakog konkretnog slučaja, pri čemu ne smije izostati prihvatljiva analiza relevantnih načela. U kontekstu navedenog, u konkretnom slučaju, prema ocjeni Ustavnog suda, takva analiza nije izostala. Naime, prilikom odmjeravanja novčane naknade, dakle sankcije koja predstavlja miješanje u pravo na slobodu izražavanja, u iznosu od 3.000,00 KM, redovni sudovi nisu postupali pukim automatizmom, niti proizvoljno, na što apelanti predmetnom apelacijom neosnovano ukazuju, već su postupali u skladu s praksom i diskrecionim ovlaštenjem u okviru svoje slobodne procjene koja je ograničena isključivo zahtjevom proporcionalnosti izraženim u članu 10. Evropske konvencije, pri čemu nije izostala prihvatljiva analiza svih relevantnih načela, sve do činjenice da tužilac nije preduzeo zakonom propisanu radnju – zahtjev za demanti kako bi smanjio nastalu štetu. Ustavni sud smatra da je mjera koja je preduzeta radi zaštite ugleda i časti tužioca, odnosno dosuđivanje naknade štete u iznosu od 3.000,00 KM, proporcionalna težini povrede njegovog ugleda, kao i težini miješanja sudova u slobodu izražavanja koje je učinjeno ovom mjerom, te smatra da su osporene odluke donesene u skladu sa članom 10. Evropske konvencije.
• Odluka o dopustivosti i meritumu broj AP-3222/12 od 12. januara 2016. godine, stav 47, objavljena u „Službenom glasniku Bosne i Hercegovine" broj 12/16;
• Odluka o dopustivosti i meritumu broj AP-1428/13 od 20. aprila 2016. godine, stav 44, naknada nematerijalne štete, zaštita ugleda i časti, nema povrede člana 10. Evropske konvencije ni člana II/3.h) Ustava BiH

U odnosu na navode koji se tiču drugotuženog, koji je sve sporne članke preuzeo s drugih portala i objavio ih na portalu Poskok.ba, Ustavni sud smatra potrebnim naglasiti da mediji imaju zadatak prenositi informacije i ideje koje su od javnog interesa, a javnost ima pravo dobiti te informacije. Da nije tako, mediji ne bi mogli izvršavati svoju vitalnu ulogu „čuvara javnog interesa”. U vezi s tim, Evropski sud ističe da bi kažnjavanje novinara zbog prenošenja izjava drugih lica ozbiljno ugrozilo doprinos medija debati od javnog interesa i ne bi bilo opravdano, osim ako za to postoje naročito važni razlozi (vidi Evropski sud, Jersild protiv Danske, presuda od 23. septembra 1984. godine, aplikacija broj 15890/89, tačka 35). Takav stav je potvrđen i u kasnijoj praksi, a naglašeno je i to da općenit zahtjev za novinare da se sistematski i formalno distanciraju od sadržaja citata koji može uvrijediti ili izazvati druge ili nanijeti štetu njihovom ugledu nije pomirljiv s ulogom medija da daju informacije o tekućim događajima, mišljenjima i idejama (vidi Evropski sud, Milisavljević protiv Srbije, presuda od 4. aprila 2017. godine, aplikacija broj 50123/06, tačka 37. s daljnjim referencama). Imajući u vidu navedeno, Ustavni sud zapaža da je u konkretnom slučaju nesporno da drugotuženi nije autor spornih članaka, već da je samo prenio ono što su drugi izjavili o apelanticinom mužu, te da nema ništa što ukazuje da je pri tome postupao zlonamjerno. S obzirom na to da je Ustavni sud već zaključio da su sudovi pravilno uspostavili ravnotežu između prava prvotuženog kao autora spornog članka na slobodu izražavanja i apelanticinog prava na ugled, isto se mora zaključiti i u odnosu na drugotuženog koji je prenio taj i još dva sporna članka sličnog sadržaja.
• Odluka o dopustivosti i meritumu broj AP-5204/15 od 13. marta 2018. godine, stav 43, objavljena u „Službenom glasniku Bosne i Hercegovine" broj 21/18, uspostavljena pravična ravnoteža između apelanticinog prava na privatni život iz člana 8. Evropske konvencije i prava tuženih na slobodu izražavanja iz člana 10. Evropske konvencije

U odnosu na pitanje ulazi li i u kojoj mjeri pravo na pristup informacijama pod kontrolom javne vlasti u konkretnom slučaju u okvir „slobode izražavanja" iz člana 10. Evropske konvencije, Ustavni sud najprije ukazuje da je u nekoliko predmeta koji su se ticali prava na slobodu pristupa informacijama zauzimao stav da „postupak u kojem je utvrđivano postojanje zakonskih pretpostavki za pristup informacijama ne pokreće pitanja i ne uživa zaštitu apelantovog prava na slobodu izražavanja iz člana II/3.h) Ustava Bosne i Hercegovine i člana 10. Evropske konvencije", pa je takve apelacije proglasio ratione materiae nedopustivim (vidi Ustavni sud, odluke o dopustivosti broj AP-1062/14 od 24. aprila 2014. godine, tačka 11, i AP-2527/17 od 18. jula 2017. godine, tačka 12, obje dostupne na www.ustavnisud.ba). Međutim, imajući u vidu navedenu praksu Evropskog suda (vidi tač. 22–25. ove odluke), kao i to da je apelant u konkretnom slučaju, također, nevladina organizacija koja bi mogla imati ulogu „društvenog kontrolora vlasti", što će dalje u odluci biti predmet razmatranja, Ustavni sud smatra da pravo na slobodu pristupa informacijama u okolnostima konkretnog slučaja ulazi u okvir člana 10. Evropske konvencije.
[...]
Ustavni sud zaključuje da nema kršenja prava na pristup informacijama kao dijela prava na slobodu izražavanja iz člana II/3.h) Ustava Bosne i Hercegovine i člana 10. Evropske konvencije kada je apelantu uskraćen pristup dijelu traženih informacija zato što je nadležni organ te informacije izuzeo od objavljivanja u skladu sa članom 6. tačka (v) ZOSPI, a takvo odbijanje, s obzirom na relevantne kriterije, ne predstavlja miješanje u apelantovo pravo iz člana 10. Evropske konvencije.
• Odluka o dopustivosti i meritumu broj AP-461/16 od 6. juna 2018. godine, st. 28. i 39, objavljena u „Službenom glasniku Bosne i Hercegovine" broj 45/18, pristup informacijama, nema povrede člana II/3.h) Ustava BiH ni člana 10. Evropske konvencije

Ustavni sud zaključuje da je prekršeno apelantovo pravo iz člana II/3.h) Ustava Bosne i Hercegovine i člana 10. Evropske konvencije u situaciji kada su redovni sudovi apelanta proglasili krivim za krivično djelo izazivanja narodnosne, rasne i vjerske mržnje, razdora ili netrpeljivosti iz člana 163. stav 2. u vezi sa stavom 1. KZFBiH, zato što nisu postigli pravičnu ravnotežu između zaštite apelantovog prava na slobodu izražavanja i zaštite vjerskih prava drugih budući da u osporenim odlukama nisu dali relevantne i dovoljne razloge kojim bi opravdali miješanje u ovo apelantovo pravo.
• Odluka o dopustivosti i meritumu broj AP-3430/16 od 19. decembra 2018. godine, stav 41, objavljena u „Službenom glasniku Bosne i Hercegovine" broj 4/19, apelant je proglašen krivim za krivično djelo zbog toga što je objavio spornu sliku na vlastitom Facebook profilu, povreda člana II/3.h) Ustava BiH i člana 10. Evropske konvencije